LXXIII

Lanczyk z Arturem – mega glamour !!!

Nigdy nie jadłam płetwy rekina. Zawsze myślałam, że to rekin mnie zje… 

Dacie wiarę ??? A tu proszę – vis à vis !!!

Do pracy wracam i co ??? Sebastian dalej się czepiać zaczyna, że coś za krótko ten obiad trwał… Ja to sobie tak myśleć zaczynam, że pan Olszański niezbyt wysokie 

H i Q posiada, bo przecież nie długość się liczy tylko jakość, w sensie jedzenia. 

No ale taki to już jest ten facecki naród – zawsze naprzeciwnie…

Dobrze, że Ula nie jest facetem… Jakimś Urlichem Cieplakiem na przykład…

W sekretariacie to ja chyba długo nie wytrzymam, bo ta czarna wdowa na nerwy mi strasznie działa… I jeszcze ten Casanova z pomywaka ciągle się zjawia… 

Między nimi to chyba coś tam ten teges… Chociaż udają, że niby przyjaciółmi są.

Ale tu mi kaktus jedzie, bo ja i tak swoje wiem…

Już myślałam, że chwila spokoju nastąpi w moim ciężkim, jak co dzień, dniu pracy…

Ale niedoczekanie moje !!! Sebastian jak tornaderro nagle się pojawił, bo koniecznie poważnie „o nas” chciał porozmawiać. Dacie wiarę ??? No i brawo – kolega lodówkę wygrał… W sensie dowiedział się, że z nami to już na pewno nic. Ale zaraz szybko sobie pomyślałam, że szkoda tak Sebulka na amen w popiele pogrzebać…

Przyjaźń mu zaproponowałam, bo skoro Ula przyjaciół w facetach ma, to czemu 

nie ja ??? W końcu z Sebastianem na fitness czy na zakupy iść też się da…

Tak do wczoraj myślałam. A dzisiaj w twarz mi  powiedział i to w Marka obecności.

Dacie wiarę ??? Że żadnym cielęciem dla mnie nie będzie… 

W sensie, że przyjacielem… I żebym przestała do niego po pracy wydzwaniać !!!

Jak sobie życzy... W końcu tego właśnie chciałam… 

Żeby się wreszcie ode mnie odczepił…

**********