LXXVI

A mówią, że nieszczęścia chodzą stadami… Dacie wiarę ???

Chyba raczej szczęścia, bo w naszej febo-dobrzańskiej rodzinie wszystko ostatnio jak deska berlińska się układa.

Oczywiście przed samym pokazem mega tornaderro co raz przez firmę przebiegało i wszyscy jak ten kot z pęcherzem przez humory wielkiego mistrza Pshemko biegali…

Cała kolekcja na mojej twarzy a cała firma na mojej głowie była. Dacie wiarę ???

Bo się pani prezes gdzieś ciągle gubiła !!! A o moje nerwy to nawet pies z powyłamywanymi nogami nie zapytał…

Tak mi szkoda mojej najnowszej przyjaciółki było, Uli znaczy. Wyrzuty sumienia wręcz mną targały… Dacie wiarę ??? 

Bo ja swoją połówkę chleba w końcu znalazłam… A ona ???

Piotr – Marek. Marek – Piotr. Zdecydować biedaczka 

się na żadnego nie mogła…

I ja to rozumiem – a jakże !!!

Od przybytku to zawsze głowa człowieka rozboli…

Tam – prawie kardiolog co na staż za morze wyjeżdża i jeszcze 

zabrać ją ze sobą chce… Tu – może już nie prezes, ale ciągle właściciel wielkiej firmy modowej, co nie chce by wyjeżdżała…

Ja, na miejscu Ulki normalnie bym zwariowała !!!

Tak za nią mocno kciuki trzymałam, żeby w końcu dobrze wybrała…

Wszyscy wokoło przeszczęśliwi: ja z Sebulkiem kochanym, bufetowa z Waldkiem - Władkiem, szatanistka z pomywakiem (w końcu 

się dogadali)... Tata Uli z kadrową Alą - dacie wiarę ???

Oni to podobno już od dawna ku sobie się mieli, a ja nic o tym 

nie wiedziałam !!!

Nawet to włoskie rodzeństwo szczęśliwie samotne do Italii 

w końcu wyjechało…

Godzina pokazu wreszcie wybiła !!!

Cóż za zjawiskowe zdarzenie to było !!! Mega glamour, ważni goście, reporterzy, telewizja…

A przecież wiecie, że ja w takich warunkach jak ta ryba w galarecie pływam !!! I Sebulek rozanielony cały czas mnie obserwował…

Czego więcej do szczęścia potrzeba ???

Chyba tylko tego, że Marek publicznie, bo na włączonym mikrofonie – dacie wiarę ? – Uleńce w końcu się przyznał…

**********

 Koniec